फोटो मधुनी मी ही रडत होतो..

दिवसाची सुरुवात उशिरा झाली
सकाळची आज दुपार झाली
आईसही हाक मारुनी झाली
आईने हाकेस ओ ही न दिली...

डोळ्यात तिच्या पाणी होते
अश्रू घळा घळा वाहत होते
हजार प्रश्न विचारले तिला
एकही प्रश्नास तिने ऐकले नव्हते...

भावाला विचारण्यास मी धावलो
त्या अश्रुनी मी होतो दुखावलो
अनेक प्रश्न त्याला ही विचारले
एका प्रश्नालाही त्याने न उत्तरले...

वडील ही अश्रू लपवत होते
कठोर मनास धीर देत होते
दुख त्यांसी सतावत होते
मनोबल त्यांचे ही खचले होते...

हताश मी उतारांच्या शोधात
न उलगडलेल्या कोड्याच्या उत्तरात...
.
.
अचानक नजर भिंतीवर गेली
फुलांच्या हारांनी सजवलेली
माझीच फोटो फ्रेम मजला दिसली...
.
.
अश्रुंचे त्यांचे कारण समजले
न उलगडलेले कोडे सुटले
दोन दिवसापूर्वी चे क्षण होते
अन आज मात्र जीवनच संपले...

कोणत्या गुन्ह्याची ती शिक्षा होती
अनेक जबाबदारी उचलली होती
वेळेशी अलिखित शर्यत अशी होती
समाप्त आधीच, सांगता माझी होती...
.
.
नजरेने सारे मी पाहत होतो
वाटूनही अश्रू पुसू शकत नव्हतो
अधुर्या स्वप्नांसाठी भटकत होतो
आज फोटो मधुनी मी ही रडत होतो..फोटो मधुनी मी ही रडत होतो..
--------शिरीष सप्रे(३०-१-२०१२)---------------